Henk van Loenen / Julien Holtrigter

Over mijn pseudoniem

Omdat mijn poëzie aanvankelijk heel persoonlijk was, had ik een nom de plume nodig.  Holtrigter is de achternaam van mijn betover-grootmoeder.
De naam Juliën heb ik gekozen uit bewondering voor de acteur Julien Schoenaerts (1925 – 2006), ik ben een liefhebber van de Vlaamse tongval en toewijding aan onze taal.

Laatbloeier

Ik was als dichter geen natuurtalent. Ik had veel poëtische invallen en gedachten, al heel jong, ik wist alleen niet hoe ik ze op moest schrijven. Ik heb veel moeten leren en vooral afleren, ook als schilder. Mijn beeldend werk staat ten dienste van mijn poëzie. De schilderijen en tekeningen geven de wereld weer waarin mijn gedichten ontstaan. Dat doen ook mijn foto ‘s. Ik ben geen fotograaf. Maar wel verslingerd aan het licht. Tegenlicht is het mooiste licht, het komt je tegemoet. Verrukt leg ik het vast.

Mijn poëzie

Mijn gedichten zijn vaak helder en toegankelijk maar ze hebben ook iets raadselachtigs. Ik houd niet van ingewikkelde taalbouwsels of cryptische formuleringen terwijl ik wel van speelse, muzikale gedichten houd, ik denk aan Paul van Ostaijen.
Ik heb het over het obscurantisme omwille van zichzelf, zei Komrij over de betekenisloze nonsens die welig tiert in de poëzie. Worden er daarom bijna geen dichtbundels meer gekocht? Ik vermoed dat dat meespeelt.
In de huidige, roerige tijd gaat mijn voorkeur steeds meer uit naar dichters die stelling nemen tegen anti-democratische tendensen in de wereld. Solidariteit, hoop en troost hebben we nodig. Zonder te vervallen in eendimensionale, hapklare verzen.

Motieven

“In zijn gedichten zwerft Juliën Holtrigter door de veranderende wereld, maar vooral door de geschiedenis. Hij gaat na wat er nog overeind staat van de humanistische, protestantse wereld waarin hij opgroeide en waardoor hij werd gevormd. Zijn reis blijkt steeds meer een zoektocht naar het verlorene. Tegelijk vindt hij ziel en schoonheid in de vuile alledaagsheid en laat hij in beeldrijke taal zien hoe complex en ongrijpbaar deze is.”

“In Holtrigters wereld komt alles op wonderlijke wijze samen.: zijn hang naar geschiedenis, natuur en mystiek, zijn melancholie en niet te vergeten zijn verlangen om ‘licht te reizen’, immers, de woelige alomtegenwoordige buitenwereld dringt zich steeds meer op.”

Uitgeverij De Harmonie, Amsterdam

Inspiratie

Je kunt door een tekening of door een paar dichtregels getroffen worden, zoals je ook door een muziekstuk van je sokken geblazen kan worden. Maar je weet niet waarom. Je hart gaat openstaan. Ik heb dat bij Bach en Satie maar ook bij de jazz-rockgitarist Steve Morse die ik al heel lang volg. Ik ervaar dat bij een schilderij van Alexej von Jawlensky of Amadeo Modigliani. En als ik de gedichten van Charles Simic lees, of die van H.H. ter Balkt.

Inspiratie vind ik ook in de bijbel en bij een mysticus als Meister Eckhart.
'Dat wat men liefheeft, openbaart zich vroeg of laat', schreef Kierkegaard in zijn dagboek. 

Datgene waar het ten diepste om gaat, laat zich niet in woorden vangen. Ervaringskennis is per definitie niet mededeelbaar. Je kunt het alleen aanduiden en mensen met een soortgelijke ervaring kunnen het herkennen.
Uiteindelijk gaat het om de ontmoeting met de ultieme werkelijkheid die gelovigen God noemen, zonder tussenkomst van wie ook.